شاخص کیفیت هوا (AQI) نشان دهنده سطوح غلظت آلودگی هوا است. این اعداد را در مقیاسی بین 0 تا 500 اختصاص می دهد و برای کمک به تعیین زمان ناسالم بودن کیفیت هوا استفاده می شود.
بر اساس استانداردهای کیفیت هوای فدرال، AQI شامل اقداماتی برای شش آلاینده اصلی هوا است: ازن، مونوکسید کربن، دی اکسید نیتروژن، دی اکسید گوگرد، و دو اندازه ذرات معلق. در منطقه خلیج، آلاینده‌هایی که به احتمال زیاد باعث هشدار هوای آزاد می‌شوند عبارتند از ازن، بین آوریل و اکتبر، و ذرات معلق، بین نوامبر و فوریه.
هر عدد AQI به مقادیر خاصی از آلودگی در هوا اشاره دارد. برای اکثر شش آلاینده نشان داده شده توسط نمودار AQI، استاندارد فدرال با عدد 100 مطابقت دارد. اگر غلظت یک آلاینده به بالای 100 برسد، کیفیت هوا می تواند برای عموم ناسالم باشد.
0-50
خوب (G)
51-100
متوسط (M)
101-150
ناسالم برای گروه های حساس (USG)
151-200
ناسالم (U)
201-300
بسیار ناسالم (VH)
301-500
خطرناک (H)
قرائت‌های زیر 100 در AQI نباید بر سلامت عموم مردم تأثیر بگذارد، اگرچه قرائت‌هایی در محدوده متوسط 50 تا 100 ممکن است بر افراد غیرعادی حساس تأثیر بگذارد. سطوح بالاتر از 300 به ندرت در ایالات متحده رخ می دهد.
هنگامی که منطقه هوایی پیش بینی روزانه AQI را آماده می کند، غلظت پیش بینی شده برای هر یک از شش آلاینده اصلی موجود در شاخص را اندازه گیری می کند، قرائت ها را به اعداد AQI تبدیل می کند و بالاترین عدد AQI را برای هر منطقه گزارش می دهد. زمانی که انتظار می‌رود کیفیت هوا در هر یک از پنج منطقه گزارش‌دهنده منطقه ناسالم باشد، هشدار هوای آزاد برای منطقه خلیج فراخوان داده می‌شود.
از https://www.sparetheair.org/understanding-air-quality/reading-the-air-quality-index بیایید
زمان ارسال: سپتامبر-09-2022