ذرات سنج هوا

ذرات معلق (PM) یک آلودگی ذرات است که به روش‌های زیادی تولید می‌شود که می‌تواند به فرآیندهای مکانیکی یا شیمیایی طبقه‌بندی شود. به طور سنتی، علوم زیست محیطی ذرات را به دو گروه اصلی PM10 و PM2.5 تقسیم می کند.

PM10 ذراتی با قطر بین 2.5 تا 10 میکرون (میکرو متر) است (قطر یک موی انسان حدود 60 میکرون است). PM2.5 ذرات کوچکتر از 2.5 میکرون است. PM2.5 و PM10 ترکیبات مواد متفاوتی دارند و می توانند از مکان های مختلف بیایند. هرچه ذره کوچکتر باشد، قبل از ته نشین شدن مدت بیشتری می تواند در هوا معلق بماند. PM2.5 می تواند از ساعت ها تا هفته ها در هوا بماند و مسافت های بسیار طولانی را طی کند زیرا کوچکتر و سبک تر است.

هنگامی که تبادل گاز بین هوا و جریان خون شما اتفاق می افتد، PM2.5 می تواند به عمیق ترین بخش های (آلوئولی) ریه ها نفوذ کند. اینها خطرناک ترین ذرات هستند، زیرا بخش آلوئولی ریه هیچ وسیله موثری برای از بین بردن آنها ندارد و اگر ذرات محلول در آب باشند، می توانند در عرض چند دقیقه وارد جریان خون شوند. اگر محلول در آب نباشند، برای مدت طولانی در قسمت آلوئولی ریه باقی می مانند. هنگامی که ذرات کوچک عمیقاً در ریه ها فرو می روند و به دام می افتند، می تواند منجر به بیماری ریه، آمفیزم و/یا سرطان ریه در برخی موارد شود.

اثرات اصلی مرتبط با قرار گرفتن در معرض ذرات معلق ممکن است شامل موارد زیر باشد: مرگ و میر زودرس، تشدید بیماری های تنفسی و قلبی عروقی (که نشان دهنده افزایش پذیرش در بیمارستان و مراجعه به اورژانس، غیبت از مدرسه، از دست دادن روزهای کاری و محدودیت روزهای فعالیت است) تشدید آسم، تنفس حاد علائم، برونشیت مزمن، کاهش عملکرد ریه و افزایش انفارکتوس میوکارد.

انواع مختلفی از آلاینده های ذرات معلق در خانه ها و دفاتر ما وجود دارد. منابع بیرونی شامل منابع صنعتی، سایت‌های ساخت‌وساز، منابع احتراق، گرده‌ها و بسیاری دیگر می‌شود. ذرات همچنین توسط انواع فعالیت‌های معمولی در داخل ساختمان، از پخت و پز، راه رفتن روی فرش، حیوانات خانگی، مبل یا تخت، دستگاه‌های تهویه مطبوع و غیره تولید می‌شوند. هر حرکت یا لرزشی می‌تواند ذرات معلق در هوا ایجاد کند!