سنسورهای کیفیت هوا چه چیزی را اندازه گیری می کنند؟

پارامترهای کلیدی که توسط سنسورهای کیفیت هوا نظارت می شوند

1. دی اکسید کربن (CO2)

اگرچه به طور سنتی به عنوان یک آلاینده در نظر گرفته نمی شود، سطوح CO2 برای درک اینکه آیا تهویه داخلی الزامات تنفسی را برآورده می کند بسیار مهم است. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض غلظت بالای CO2 می تواند منجر به آسیب مغزی و مشکلات سلامتی شود.

2. ذرات معلق (PM)

این شامل PM2.5 (ذراتی با قطر 2.5 میکرومتر یا کمتر) و PM10 (ذرات با قطر 10 میکرومتر یا کمتر)، همراه با ذرات کوچکتر مانند PM1 و PM4 است. PM2.5 به ویژه نگران کننده است زیرا می تواند به ریه ها نفوذ کند و حتی وارد جریان خون شود و منجر به مشکلات تنفسی و قلبی عروقی شود.

3. مونوکسید کربن (CO)

CO گازی بی رنگ و بی بو است که در غلظت های بالا در طول زمان می تواند کشنده باشد. در اثر احتراق ناقص سوخت های فسیلی تولید می شود. حسگرهای کیفیت هوا سطوح CO را اندازه گیری می کنند تا اطمینان حاصل کنند که در محدوده ایمن باقی می مانند، به ویژه در مناطق شهری با ترافیک سنگین.

4. ترکیبات آلی فرار (VOCs)

VOC ها گروهی از مواد شیمیایی آلی هستند که به راحتی تبخیر می شوند و از منابعی مانند رنگ ها، محصولات پاک کننده و گازهای گلخانه ای وسایل نقلیه به دست می آیند. سطوح بالای VOC می تواند اثرات شدید سلامتی داشته باشد و به تشکیل ازن در سطح زمین کمک کند و بر کیفیت هوای داخل و خارج خانه تأثیر بگذارد.

5. دی اکسید نیتروژن (NO2)

NO2 یک آلاینده کلیدی هوای بیرونی است که عمدتاً توسط انتشارات وسایل نقلیه و فرآیندهای صنعتی تولید می شود. قرار گرفتن در معرض طولانی مدت می تواند منجر به مشکلات تنفسی و تشدید آسم و همچنین باعث باران اسیدی شود.

6. دی اکسید گوگرد (SO2)

SO2 عمدتاً از آلودگی های صنعتی ناشی از احتراق سوخت های فسیلی منشأ می گیرد و باعث مشکلات تنفسی و آسیب های زیست محیطی مانند باران اسیدی می شود.

7. ازن (O3)

کنترل غلظت ازن بسیار مهم است، زیرا سطوح بالا می تواند منجر به مشکلات تنفسی و آسیب شبکیه شود. آلودگی ازن می تواند هم در داخل خانه و هم در جو ایجاد شود.