مانیتورهای کیفیت هوای داخلی چه چیزی را می توانند تشخیص دهند؟

2. ترکیب مانیتورهای کیفیت هوا

مانیتورهای کیفیت هوا از حسگرها و مدارهای الکترونیکی تشکیل شده است. فناوری اصلی نه تنها خود حسگرها، بلکه روش‌های کالیبراسیون، الگوریتم‌های جبران ارزش اندازه‌گیری و رابط‌های ارتباطی مختلف شبکه را نیز شامل می‌شود. این فناوری های اختصاصی منجر به تولید دستگاه هایی با عملکرد و عملکردهای کاملاً متفاوت می شود.

سنسورها و اصول آنها شامل اصول الکتروشیمیایی، اصول پراکندگی لیزری، اصول مادون قرمز و اصول اکسید فلز و غیره است. اصول مختلف منجر به تغییرات در دقت سنسور، طول عمر و تاثیرات محیطی می شود.

3. چه اجزایی در زمان واقعی نظارت می شوند؟

مانیتورهای کیفیت هوا می توانند طیف وسیعی از مواد را شناسایی کنند و آنها را به ابزاری ضروری برای درک و بهبود کیفیت محیط داخلی تبدیل می کند. اجزای کلیدی که معمولاً ردیابی می شوند عبارتند از:

ذرات ذرات (PM): با میکرومتر اندازه گیری می شود، از جمله گرد و غبار، گرده و ذرات دود. PM2.5 و PM10 به دلیل تأثیرات سلامتی خود به طور مکرر پایش می شوند.

ترکیبات آلی فرار (VOCs): مواد شیمیایی ناشی از آلاینده های فرار مختلف مانند مصالح ساختمانی و نوسازی، مبلمان، محصولات پاک کننده، بخار پخت و پز و دود سیگار.

دی اکسید کربن (CO2): سطوح بالای CO2 نشان دهنده هوای تازه ناکافی است که منجر به خواب آلودگی و کاهش عملکرد شناختی در چنین محیط هایی می شود.

مونوکسید کربن (CO): گازی بی رنگ و بی بو که در غلظت های بالا می تواند کشنده باشد و معمولاً از احتراق ناقص سوخت ساطع می شود.

ازن (O3): ازن از هوای بیرون، دستگاه‌های ضدعفونی کننده ازن داخلی و برخی دستگاه‌های الکترواستاتیک به دست می‌آید. غلظت بالای ازن می تواند به شبکیه چشم انسان آسیب برساند، مجاری تنفسی را تحریک کند و باعث سرفه، سردرد و گرفتگی قفسه سینه شود.

رطوبت و دما: در حالی که این عوامل آلاینده نیستند، می توانند رشد کپک و غلظت سایر آلاینده ها را تحت تاثیر قرار دهند.