دستگاه‌های سنجش کیفیت هوای داخل ساختمان چه چیزهایی را می‌توانند تشخیص دهند؟

۲. ترکیب ناظران کیفیت هوا

دستگاه‌های سنجش کیفیت هوا از حسگرها و مدارهای الکترونیکی تشکیل شده‌اند. فناوری اصلی نه تنها خود حسگرها، بلکه روش‌های کالیبراسیون، الگوریتم‌های جبران مقادیر اندازه‌گیری و رابط‌های مختلف ارتباطی شبکه را نیز شامل می‌شود. این فناوری‌های اختصاصی منجر به دستگاه‌هایی با عملکرد و وظایف کاملاً متفاوت می‌شوند.

حسگرها و اصول آنها شامل اصول الکتروشیمیایی، اصول پراکندگی لیزر، اصول مادون قرمز و اصول اکسید فلزی و موارد دیگر می‌شود. اصول مختلف منجر به تغییرات در دقت حسگر، طول عمر و تأثیر محیطی آن می‌شود.

۳. چه اجزایی به صورت بلادرنگ (Real Time) مانیتور می‌شوند؟

مانیتورهای کیفیت هوا می‌توانند طیف وسیعی از مواد را تشخیص دهند، که آنها را به ابزارهای ضروری برای درک و بهبود کیفیت محیط داخلی تبدیل می‌کند. اجزای کلیدی که معمولاً ردیابی می‌شوند عبارتند از:

ذرات معلق (PM): در مقیاس میکرومتر اندازه‌گیری می‌شوند، شامل گرد و غبار، گرده و ذرات دود. PM2.5 و PM10 به دلیل تأثیراتشان بر سلامتی، مرتباً پایش می‌شوند.

ترکیبات آلی فرار (VOCs): مواد شیمیایی حاصل از آلاینده‌های فرار مختلف مانند مصالح ساختمانی و نوسازی، مبلمان، محصولات شوینده، دود پخت و پز و دود سیگار.

دی اکسید کربن (CO2): سطح بالای CO2 نشان دهنده هوای تازه ناکافی است که منجر به خواب آلودگی و کاهش عملکرد شناختی در چنین محیط هایی می شود.

مونوکسید کربن (CO): گازی بی‌رنگ و بی‌بو که در غلظت‌های بالا می‌تواند کشنده باشد و معمولاً در اثر احتراق ناقص سوخت‌ها منتشر می‌شود.

ازن (O3): ازن از هوای بیرون، دستگاه‌های ضدعفونی‌کننده ازن در فضای داخلی و برخی از دستگاه‌های الکترواستاتیک ناشی می‌شود. غلظت بالای ازن می‌تواند به شبکیه چشم انسان آسیب برساند، دستگاه تنفسی را تحریک کند و باعث سرفه، سردرد و گرفتگی قفسه سینه شود.

رطوبت و دما: اگرچه این عوامل آلاینده نیستند، اما می‌توانند بر رشد کپک و غلظت سایر آلاینده‌ها تأثیر بگذارند.