منابع آلاینده‌های هوای داخل ساختمان

اهمیت نسبی هر منبع واحد به میزان انتشار آلاینده مورد نظر، میزان خطرناک بودن این آلاینده‌ها، نزدیکی ساکنین به منبع انتشار و توانایی سیستم تهویه (یعنی عمومی یا محلی) در حذف آلاینده بستگی دارد. در برخی موارد، عواملی مانند قدمت و سابقه نگهداری منبع نیز قابل توجه هستند.

منابع آلودگی هوای داخل ساختمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

محل یا موقعیت ساختمان:موقعیت مکانی یک ساختمان می‌تواند بر آلاینده‌های داخلی تأثیر بگذارد. بزرگراه‌ها یا معابر شلوغ ممکن است منبع ذرات معلق و سایر آلاینده‌ها در ساختمان‌های مجاور باشند. ساختمان‌هایی که در زمینی واقع شده‌اند که قبلاً کاربری صنعتی داشته یا سطح آب زیرزمینی بالایی دارد، ممکن است منجر به نشت آب یا آلاینده‌های شیمیایی به داخل ساختمان شوند.

طراحی ساختمان: نقص‌های طراحی و ساخت‌وساز ممکن است در آلودگی هوای داخل ساختمان نقش داشته باشند. فونداسیون، سقف، نما و بازشوهای ضعیف در و پنجره ممکن است باعث نفوذ آلاینده یا آب شود. ورودی‌های هوای بیرون که در نزدیکی منابعی قرار دارند که آلاینده‌ها دوباره به داخل ساختمان کشیده می‌شوند (مثلاً وسایل نقلیه در حال کار، محصولات احتراق، ظروف زباله و غیره) یا جایی که گازهای خروجی ساختمان دوباره به داخل ساختمان وارد می‌شوند، می‌توانند منبع دائمی آلاینده‌ها باشند. ساختمان‌هایی با چندین مستاجر ممکن است نیاز به ارزیابی داشته باشند تا اطمینان حاصل شود که انتشار گازهای گلخانه‌ای از یک مستاجر بر مستاجر دیگر تأثیر منفی نمی‌گذارد.

طراحی و نگهداری سیستم‌های ساختمانی: وقتی سیستم تهویه مطبوع به هر دلیلی به درستی کار نمی‌کند، ساختمان اغلب تحت فشار منفی قرار می‌گیرد. در چنین مواردی، ممکن است آلاینده‌های بیرونی مانند ذرات معلق، دود اگزوز خودرو، هوای مرطوب، آلاینده‌های پارکینگ و غیره به داخل نفوذ کنند.

همچنین، هنگامی که فضاها دوباره طراحی یا بازسازی می‌شوند، سیستم تهویه مطبوع ممکن است برای تطبیق با تغییرات به‌روزرسانی نشود. به عنوان مثال، یک طبقه از ساختمانی که خدمات کامپیوتری در آن قرار داشت، ممکن است برای دفاتر بازسازی شود. سیستم تهویه مطبوع باید برای اشغال کارمندان اداری اصلاح شود (یعنی تغییر دما، رطوبت نسبی و جریان هوا).

فعالیت‌های نوسازی: هنگام نقاشی و سایر بازسازی‌ها، گرد و غبار یا سایر فرآورده‌های جانبی مصالح ساختمانی منبع آلاینده‌هایی هستند که ممکن است در ساختمان گردش کنند. جداسازی توسط موانع و افزایش تهویه برای رقیق کردن و حذف آلاینده‌ها توصیه می‌شود.

تهویه موضعی با تخلیه هوا: آشپزخانه‌ها، آزمایشگاه‌ها، تعمیرگاه‌ها، پارکینگ‌ها، سالن‌های زیبایی و ناخن، توالت‌ها، سطل‌های زباله، رختشویخانه‌های کثیف، رختکن‌ها، اتاق‌های کپی و سایر مکان‌های تخصصی، در صورت عدم تهویه موضعی کافی، می‌توانند منبع آلاینده‌ها باشند.

مصالح ساختمانی: عایق‌های حرارتی مزاحم یا مواد آکوستیک اسپری شده، یا وجود سطوح سازه‌ای مرطوب یا نمناک (مثل دیوارها، سقف‌ها) یا سطوح غیرسازه‌ای (مثل فرش‌ها، سایه‌بان‌ها) ممکن است در آلودگی هوای داخل ساختمان نقش داشته باشند.

اثاثیه ساختمان: کابینت یا مبلمان ساخته شده از برخی محصولات چوبی فشرده ممکن است آلاینده‌ها را در هوای داخل خانه آزاد کنند.

تعمیر و نگهداری ساختمان: کارگرانی که در مناطقی کار می‌کنند که در آنها از آفت‌کش‌ها، محصولات شوینده یا محصولات مراقبت شخصی استفاده می‌شود، ممکن است در معرض آلاینده‌ها قرار گیرند. خشک کردن فرش‌های تمیز شده بدون تهویه فعال ممکن است رشد میکروبی را افزایش دهد.

فعالیت‌های ساکنین:ساکنان ساختمان ممکن است منبع آلاینده‌های هوای داخل ساختمان باشند؛ چنین آلاینده‌هایی شامل عطر یا ادکلن می‌شوند.