دستگاه اندازه‌گیری ذرات هوا

ذرات معلق (PM) نوعی آلودگی ذره‌ای است که به روش‌های مختلفی تولید می‌شود و می‌توان آن را به فرآیندهای مکانیکی یا شیمیایی طبقه‌بندی کرد. به طور سنتی، علوم محیطی ذرات را به دو گروه اصلی PM10 و PM2.5 تقسیم کرده‌اند.

PM10 ذراتی با قطر بین ۲.۵ تا ۱۰ میکرون (میکرومتر) است (قطر موی انسان حدود ۶۰ میکرون است). PM2.5 ذراتی کوچکتر از ۲.۵ میکرون است. PM2.5 و PM10 ترکیبات مواد متفاوتی دارند و می‌توانند از مکان‌های مختلفی سرچشمه بگیرند. هرچه ذره کوچکتر باشد، مدت بیشتری می‌تواند قبل از ته‌نشین شدن در هوا معلق بماند. PM2.5 می‌تواند از ساعت‌ها تا هفته‌ها در هوا بماند و مسافت‌های بسیار طولانی را طی کند زیرا کوچکتر و سبک‌تر است.

ذرات PM2.5 می‌توانند هنگام تبادل گاز بین هوا و جریان خون شما به عمیق‌ترین قسمت‌های ریه (آلوئولار) نفوذ کنند. اینها خطرناک‌ترین ذرات هستند زیرا قسمت آلوئولار ریه‌ها هیچ وسیله‌ی کارآمدی برای حذف آنها ندارد و اگر ذرات محلول در آب باشند، می‌توانند در عرض چند دقیقه وارد جریان خون شوند. اگر محلول در آب نباشند، برای مدت طولانی در قسمت آلوئولار ریه‌ها باقی می‌مانند. هنگامی که ذرات کوچک به عمق ریه‌ها نفوذ کرده و به دام می‌افتند، می‌توانند منجر به بیماری ریه، آمفیزم و/یا در برخی موارد سرطان ریه شوند.

اثرات اصلی مرتبط با قرار گرفتن در معرض ذرات معلق ممکن است شامل موارد زیر باشد: مرگ و میر زودرس، تشدید بیماری‌های تنفسی و قلبی عروقی (که با افزایش پذیرش در بیمارستان و مراجعه به اورژانس، غیبت از مدرسه، از دست دادن روزهای کاری و روزهای فعالیت محدود نشان داده می‌شود)، تشدید آسم، علائم حاد تنفسی، برونشیت مزمن، کاهش عملکرد ریه و افزایش سکته قلبی.

انواع مختلفی از آلاینده‌های ذره‌ای در خانه‌ها و دفاتر ما وجود دارد. آلاینده‌های ذره‌ای از بیرون شامل منابع صنعتی، محل‌های ساخت و ساز، منابع احتراق، گرده و بسیاری دیگر می‌شوند. ذرات همچنین توسط انواع فعالیت‌های عادی در داخل خانه از آشپزی، راه رفتن روی فرش، حیوانات خانگی، مبل یا تخت، کولر و غیره تولید می‌شوند. هرگونه حرکت یا لرزش می‌تواند ذرات معلق در هوا ایجاد کند!